Joëlle Léandre

Léandre stoi w pierwszym szeregu wpływowych postaci współczesnej muzyki klasycznej. Dla Leandre utwory pisali m.in. John Cage oraz włoski kompozytor i surrealista Giacinto Scelsi.

Pochodząca z Prowansji artystka ma w swoim dorobku współpracę z Ensemble InterContemporain Pierre’a Bouleza czy wielkim rewolucjonistą współczesnego baletu, Mercem Cunnighamem.

Muzyczną edukację rozpoczęła od nauki gry na flecie i fortepianie. Jednak, za namową nauczyciela muzyki, zdecydowała poświęcić się kontrabasowi.

Po nauce w paryskim konserwatorium, Léandre otrzymała stypendium, które umożliwiło jej dalszą edukację w Nowym Jorku – w czasie, gdy artystyczna scena miasta była wciąż niezwykle płodna i nowatorska.

To właśnie tam zetknęła się z pionierską twórczością tzw. szkoły nowojorskiej: Mortona Feldmana, twórcy „otwartej formy” Earle’a Browna, i wspomnianych już Giacinto Scelsiego oraz Johna Cage’a. Ten ostatni w życiu Léandre miał odegrać niebagatelną rolę. Twórcę „Imaginary Landscape No. 4” Léandre wspomina:

„John Cage pozostanie na zawsze moim duchowym ojcem. Sprawił, że zaczęłam słuchać świata wokół mnie, pozwoliłam być dźwiękowi tym, czym w istocie jest. Dał mi pewność siebie, był też pierwszym, na którego twarzy dostrzegłam uśmiech po wykonaniu mojej kompozycji „Taxi” (1981) w auli Columbia University. Wciąż to pamiętam!”

Gdy przychodzi do doboru muzycznych środków, Léandre nie boi się eksperymentu. Francuzka ma na swoim koncie jeden z najdziwniejszych, nawet jak na standardy muzyki improwizowanej, albumów. „Les domestiques”(1988) – album nagrany wspólnie z Jonem Rosem, stanowi nie więcej niż zestaw dźwięków wydawanych przez przedmioty codziennego użytku. Już sama okładka zwiastowała, co nas czeka. Na rozstawionej obok garnków patelni leżał miniaturowy kontrabas.

Léandre jest także członkinią European Women’s Improvising Group, zwanej wcześniej Feminist Improvising Group – pierwszej w historii kobiecej grupie grającej muzykę improwizowaną.